Recensie voor rubriek “Uitgelezen" tijdschrift De Wereldfietser
“Dagboek van een onervaren wereldfietser: door de Kazachstaanse steppe en over het dak van de wereld naar Kathmandu”, Walter Verhoeve. Uitgegeven in eigen beheer. ISBN 978-90-8548-2338 , 2009, 238 pagina’s incl. katern met zwart-wit foto’s en route- en hoogtekaartjes, prijs: € 15,95
Voor veel fietsers die een wereldreis afleggen vormt die tocht de aanleiding om alle ervaringen in een boek vast te leggen, om daarmee – zo lijkt het – te kunnen getuigen van zowel de indruk als de wending die deze gebeurtenis heeft gebracht in hun leven.
Walter Verhoeve doet dat ook. Wat zijn reis, en dus ook zijn boek, echter onderscheidt van al die andere is de diepere aanleiding. Hij is niet zozeer op zoek naar exotische culturen of de grenzen van zijn fysieke mogelijkheden (al blijken beide in de loop van de tocht wel een grote rol te spelen), maar veeleer naar zichzelf: hij is op zoek naar een reset van zijn eigen identiteit en levensgevoel. “Ik wil weg van waar ik ben”, schrijft hij veelbetekenend op de allereerste pagina, onder de kop ‘Waarom ga ik op reis?’ Walter is ontevreden over de relatie met zijn ouders, en als zijn vader is overleden grijpt hij de kans van een sabbatical leave aan. Allereerst in een groepsreis, maar al snel daarna in zijn uppie, ook omdat een fietsmaat-in-spé op het laatste moment afhaakt.
Hij gaat all the way. In viereneenhalve maand over de zwaarste en eenzaamste dirt-roads van Kazachstan via Tibet naar Kathmandu.
Behalve een zeer gedetailleerd chronologisch verslag van alles wat hij onderweg meemaakt, vertrouwt Walter de lezer ook openhartig en zonder remmingen tussen de regels door toe wat de reis mentaal met hem doet. Steeds helderder blijkt dat hij lijdt onder een negatief zelfbeeld. Consequent bevestigt hij bij zichzelf een gevoel van onervarenheid. Bijvoorbeeld zoals hij opkijkt naar collega-reizigers die dan weer meer en dan weer minder bagage bij zich hebben. Walter beschouwt de hele onderneming als een initiatie, een zucht naar zelfbevestiging, een streven naar een gevoel van ‘ik mag er zijn’.
De vraag rijst of Walter zichzelf niet tekort doet door alle problemen die hij onderweg tegenkomt op het conto van zijn gebrek aan ervaring te werpen. Zelfs de meest geroutineerde reiziger komt nog in de shit terecht. Part of the fun. Walter Verhoeve maakt van de wereldfietser feitelijk een mythe.
Qua uitrusting blijkt hij in ieder geval absoluut geen rookie te zijn. Walter fietst compleet met GPS, zonnepaneel, hoogtemeter en iPod (toegegeven: ik ben dan ook van de ouderwetse stempel).
De twijfels, de tegenslagen, de voedselmiserie, alle extreme weersomslagen onderweg op deze barre tocht, iedere wereldfietser zal ze herkennen, ook hoe deze als een ‘blad aan een boom’ getransformeerd kunnen worden in euforie, vastberadenheid en een gevoel van heroïek. In het boek wordt de lezer uitvoerig deelgenoot gemaakt van hoe deze loutering in zijn werk gaat. Dankzij de reis, dankzij de ontberingen wordt het voor Walter helder welke keuzes hij in zijn aanstaande leven kan maken. Aan het eind van het boek concludeert hij dat er maar één reis belangrijk is: “de reis die mij dichter bij mijn kern brengt”. Die missie geeft dit boek een extra emotioneel intense lading.
Dit laatste motiveerde mij om door te lezen, begaan als ik raakte met het lot van de hoofdrolspeler.
Want gezegd dient te worden dat de vertelkracht van het verhaal niet hoog ligt, de onderwerpen worden op weinig originele wijze uitgewerkt. Stilistisch is het boek nogal vlak. Walter wil alles kwijt, tot en met de wijze waarop hij ten einde raad met problemen in de ontlasting omgaat. Op veel plaatsen worden kansen gemist om de lezer meer te prikkelen in zijn of haar verbeelding of fantasie.
Onbegrijpelijk en ronduit storend zijn de vele fouten in de spelling (“gebeurdt”, bergen die “stijl” zijn etc) en zinsconstructies. Hopelijk kunnen ze in een tweede druk gecorrigeerd worden. Het boek (lees: de schrijver) verdient het. In die zin betoont Walter Verhoeve zich in plaats van een onervaren wereldfietser eerder een onervaren schrijver. En dat type ervaring is niet op een mythe gebaseerd.
Ps. Wie niet meteen enthousiast is over Walter’s drijfveren om zijn ervaringen op papier te zetten, luister eens naar het interview dat Frontier Radio naar aanleiding van de publicatie met hem voerde: http://web.mac.com/studiodewalt/Dagboek_van_een_onervaren_wereldfietser/Interview.html
|