Een monument voor de onbekende fietserDit najaar was het 100 jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog ten einde kwam. Uitgebreid is er in herdenkingen en via media bij deze gebeurtenis stilgestaan. Zoals elke oorlog associeer ik ook deze tragische periode in onze geschiedenis met verschrikking en zinloosheid. In vergelijking tot de andere veldslagen staat de Eerste Wereldoorlog bekend om zijn immense hoeveelheid naamloze vaak zeer jonge slachtoffers. Niet voor niets is juist na dit krijgsbedrijf in verschillende landen het graf voor de onbekende soldaat opgericht. Anno 2018 is hier de winter weer aanstaande, of voltrekt deze zich inmiddels al. Bij het tikken van dit stukje is niet duidelijk welke gedaante het vorstseizoen nu weer precies zal aannemen. Maar dankzij de klimaatverandering is toch zeker dat de grillen en wendingen er vanaf zullen spatten. Het kan vriezen, het kan dooien, en alles wat daar tussenin zit. Bing Crosby mag zich dan nog vaker in zijn graf omdraaien als het kwik rond de Kerst stijgt richting 20, de fietser haalt zijn schouders op. Naar welke kant de temperatuur ook omslaat, de fietser is niet van suiker, slecht weer bestaat voor hem niet, wel slechte kleding. Anderen gooien de handdoek in de ring en stappen in de auto. Zij zijn de wollen muizen van onze samenleving. Als ze uitstappen, en ze voelen wat druppels, is het eerste wat ze doen hun paraplu uitklappen. Uit het veld geslagen door de grillen van het klimaat. Fietsers zijn geen watjes, of mietjes. Het zijn de soldaten die op het veld van eer vooropgaan in de strijd voor een beter verkeersmilieu. Ze opereren aan het front van de slag om de ruimte. Heldhaftig trappen ze door. Niemand dirigeert ze, ze weten niet beter. Zo ook de scholieren die zich niks aantrekken van hun bezorgde ouders, die hen proberen te verleiden met een auto voor de deur. Me laten vervoeren in een auto, denkt die koppige tiener (niet veel jonger dan al die soldaten uit WO1), ammehoela! Daarom dit pleidooi, voor een monument, een eerbetoon aan al die anonieme fietsers. Levende fietsers, derhalve geen grafsteen, maar een monument voor de 'onbekende fietser'. Laat Nijmegen het voortouw nemen.
Marc Peeters
|