Van het padje

Tuimelpertes bestaan er in vele maten en soorten. Je hebt de wegglijders (over opgeplakte wegstickers), je hebt de botsingen (met wegmeubilair of zelfs collega-fietsers), en soms een salto mortale (na onhandig remgebruik, een noodstop of wat dan ook). Kortom, het kan verkeren.
De grootste horror-crashes zie je tegenwoordig op je scherm. Bij wielerkoersen van de professionals zit je op de eerste rij.

In mijn geval betrof de laatste gelegenheid een wegglijder. Een bocht, zo eentje die verraderlijk doordraait, opdoemend stoeprandje, een achteraf onnodige schrikreactie na een confrontatie met een pelotonnetje wandelaars op het fietspad. Gezien het tijdstip duidelijk een gevalletje lunchwerknemers. Je ziet dat aan de kostuums, je ziet dat aan de manier waarop ze voortbewegen, je ziet het aan de manier van communiceren: heb je ook die mail van de baas gelezen?

Ik was er nooit van, dat lunchwandelen. Zit je de hele dag al opgescheept met van boven opgelegde collega’s, moet je de enige interim-tijd die je is gegund ook nog doorbrengen in dat gezelschap. Waar gaat het over? Inderdaad, die ene mail van de baas. (Is het dan na of vóór de lunch?)
En nu brengen ze mij ook nog uit balans, als ex-loonslaaf. De schimmen van het verleden blijven je achtervolgen.

Elke valpartij gaat in een split-second, voor je het weet lig je op de grond.
Je staat op, kijkt wat verschrikt naar het bloed op je lichaam. Wuift dat spreekwoordelijk weg, en wil vooral weten of de fiets nog functioneert. Het pelotonnetje wandelaars is meer geschrokken dan het slachtoffer. Maken wat obligate opmerkingen: ketting ligt eraf. Ja, dat zie ik ook wel. Ik leg hem er met een handigheidje weer op. Vingers wel onder het vet. Maak een natuurlijke beweging richting de berm, daar is het groen, handig als poetsdoek voor mijn vieze vingers. Een deel van het wandelpeloton denkt dat ik de hand wil schudden (als teken van dankbaarheid, als teken van ‘prettige dag verder’), nee, ik wil mijn vingers schoonvegen.

Dan meteen verder, even de achterrem openzetten, er lijkt een slag in het wiel. Ik fiets even langs de mekanieker. Die jongens zijn altijd supervriendelijk, helpen je meteen. En kan ik lekker stoer mijn bebloede knie en elleboog tonen. (Ja, zo werkt de deformatie van de wielrenner. Een voetballer schreeuwt en kermt bij een gesimuleerd pijntje, de wielrenner toont de wonden als ware het een trofee.)

De mekanieker ziet meteen dat de derailleur verbogen is. Althans, de derailleur is intact (gelukkig maar), de pad is verbogen. "Ik hoop dat ik ‘m recht kan buigen". Wat is de derailleurpad? Even wat uitleg voor de leek: Een derailleurpad vormt de verbinding tussen het frame en het achterderailleur van een fiets en is meestal gemaakt van aluminium. Er is bewust voor dit materiaal gekozen, omdat het achterderailleur een van de meest kwetsbare onderdelen van je fiets is. (www.12GObiking.nl. Ik zou trouwens zeggen ‘de’ derailleur, maar kennelijk is ie toch onzijdig.)
Mekanieker aan de slag, en krak zegt ie. "Ik vreesde er al voor. Waarschijnlijk had ie al een scheurtje".

En nu? Nieuwe kopen, dat betekent bestellen. Welkom in de wondere wereld van pads. De mekanieker scrollt en scrollt, met het gebroken voorbeeld bij de hand. "Is dat hem, is dit hem?"
Hij vertelt mij dat er inmiddels wel meer dan 500 verschillende pads zijn. Bij elk nieuw racemodel een nieuwe pad. Ok, leve de vrije markt. De keuze is reuze. Ik vraag me vertwijfeld af waarom Europa wel de usb-sticks standaardiseert maar niet dit.
En dan verschijnt ie toch. "maar ik kan hem niet bestellen. Het is een of andere AliExpress. Moet jij doen, maak maar een foto."

Ok, snel naar huis, te voet, want het hele overbrengingsmechanisme buitenspel nu.
Thuis is het snel gepiept. Een aantal klikken verder ben ik €40 armer, maar zoals mijn mekanieker al zei: "gelukkig hebben we hem gevonden" (in dat woud van assortimenten-keuzevrijheid).
De pad ook een bijnaam van el generalíssimo Franco, el sapo. (maar dit is een zijpadje)

Op weg naar de fysio een oorwurm in mijn hoofd: Op het tuinpad van mijn vader. (maar dit is een zijpadje)

Lars is zelf fanatiek fietser. Hij vertelt mij het verhaal dat mountainbikers altijd een reserve-padje meenemen. Je zult maar ergens in den vreemde verblijven. "Vroeger was er zo’n zaakje in Arnhem-Zuid. Een malle-pietje, een uitdragerij, waar de uitbater wat rommelde in laadje en jouw gezochte padje tevoorschijn toverde. Maar die is ermee gestopt, het is uit de hand gelopen."
Grappig, Lars spreekt over ‘padjes’, in plaats van het meer formele pad. Het diminutief geeft het onderdeel iets schattigs, iets om te koesteren.
Fysiek alles in orde. De wonde lekt nog wat, maar zal snel dicht gaan, deksel erop. Lichaam ok, nu de fiets nog. De fabel van de pad en het lichaam.

Dan ontdek ik waar BikeINN zich bevindt: Carrer dels Pirineus 9, in Celrà, Spanje nota bene. Vlakbij Girona, een zijpaadje naar het noord-oosten.
Van het padje, hoe gaat dat lukken, met de boot uit Spanje?

Ik bedenk ineens dat ik ook de fabriek zelf van mijn fiets zou kunnen bellen. Maar dat gaat niet vanzelf, de fabriek heeft een dealer hier in de stad, een winkel meer gespecialiseerd in 2ehands-fietsen, genaamd Wheels, maar dus toch de formele tussenpersoon.
Ze bellen met Almelo alwaar Sensa is gevestigd. Ja, de pad kan opgestuurd worden, zegt Remco van Sensa. Maar welk type fiets heeft meneer?
Ik snel naar huis om de koopbon op te duikelen uit het stoffige archief.
Sensa Giulia SuperLeggera, alstublieft.
Stuur mij dat padje zo snel mogelijk op, alstublieft. Nee, dat kan niet, zegt Remco, we sturen het naar de dealer, en die zal u verwittigen. Schijven, schijven, alles gaat via schijven.

Barbara (Support) van BikeINN bericht mij: Dear Marc, Thank you for contacting us. Your order has been shipped please wait for tracking updates.
Ik zei toch, met de boot uit Spanje. (haha shipping, van het padje)

Weer een dag later. Ik word opgepiept. De postzending uit Almelo is gelukt. Tuut tuut, sneller dan Overtoom.
Zo ziet de laatste der Mohikanen er dus uit. Er snel een stevig prijsstickertje opgeplakt. Eronder nog leesbaar de voorraad-omvang voorheen: 10 stuks.

De ultiem laatste, einde van een tijdperk. Remco sprak door de telefoon al over een ‘oud model’ (we praten over jaargang 2019). Onder het prijsstickertje is nog te zien: 10x. Toen er nog stock was.

Twee dagen later. Er wordt aan de deur gebeld, Post.nl is paraat. De bezorger lijkt te zeggen "uw padje is gearriveerd". Was het dan toch een speedboat?

Dus in plaats van pad of padje kun je ook zeggen ‘hanger’. Klerenhanger, of hanger voor een ketting, zie maar.
Met dit drieluik sluit ik het Lam Gods. De absurditeit van het bestaan gesymboliseerd in een nietig lullig krom stukje aluminium van een paar centimeters. Ceci n`est pas une pad. De auteur weet ook niet meer, de weg kwijt. (Hij beschikt trouwens niet over een iPad, of iPadje zo u wilt.)

Marc Peeters
Juni 2024